Idea wykorzystania komory ciśnieniowej w celach terapeutycznych wywodzi się z XVII w. W 1662 roku Henshaw skonstruował komorę ciśnieniową , którą nazwał „Domocilium”. Ciśnienie wewnątrz komory było kontrolowane przez specjalnie opracowany układ zaworów. Uzyskane efekty były natury psychologicznej.
W 1783 roku we Francji, Calliens opisał pierwsze użycie tlenu jako środka medycznego. W 1798 r. w Bristolu Beddoes otworzył Instytut Pneumatyczny zajmujący się stosowaniem gazów w terapii. Pracowali tam m.in. Humphry Davy i James Watt. W XIX wieku a szczególności w drugiej połowie, w Europie utworzono wiele instytutów zajmujących się terapia , polegającą na oddziaływaniu sprężonego powietrza na organizm funkcjonujących głównie w obrębie uzdrowisk. W 1879 r. francuski chirurg Fontaine skonstruował komorę będącą równocześnie salą operacyjną. Wykonano w niej ponad 20 operacji.
Wynalezienie pompy powietrznej w poczatkach XIX w. umożliwiło prace na głębinach morskich co spowodowało powstanie choroby dekompresyjnej zwanej dawniej „ chorobą sprężonego powietrza ( 1854 r.) Odpowiednia terapię zaczęto stosować od 1889 r. gdy objawy zaczęły się pojawiać wśród robotników budujących most brooklyński.
Pierwsza publikacja opisująca leczenie chorób dekompresyjnych pojawiła się w 1878 r. pod tytułem „Ciśnienie barometryczne” napisane przez francuskiego fizjologa P.Berta. Również jako pierwszy zwrócił uwagę na toksyczność tlenu . w 1899 r. Lorrain-Smith w swojej pracy naukowej opisał uszkodzenia płuc wywołane długotrwałym oddziaływaniem tlenu wdychanego pod niskim ciśnieniem. Wyniki tych badań zostały wykorzystane podczas II wojny światowej u nurków – komandosów.
Od 1907 r. tlen zaczęto stosować powszechnie jako uzupełnienie tradycyjnej terapii wielu schorzeń.
Prof. anestezjologii Orvillea J. Cunninghama z Kansas University, pracował nad konstrukcjami komór. Zaobserwował, że u pacjentów z chorobami serca jak i z zapaleniem płuc lepszy stan zdrowia gdy przebywali nad morzem lub w górach. Uważał , że niektóre organizmy anaerobowe odpowiedzialne są za szereg chorób jak np. nadciśnienie, mocznicę, cukrzycę czy nowotwory a wysokie ciśnienie pozwoli je zwalczyć. W latach 1918-1919 za namowa swoich kolegów lekarzy podjął się leczenia niektórych ciężko chorych na pandemiczną wówczas grypę – ratując wielu z nich. W 1921 roku skonstruował kolejna komorę o większych gabarytach. W roku 1928 dzięki pomocy milionera Henryego Timkina ( szczęśliwie wybrudzonego ze śpiączki uremicznej w swojej komorze hiperbarycznej) zbudował kulistą komorę- szpital.
W latach 30 XX wieku Edgar Eden podjął jako pierwszy leczenie ofiar zatruć tlenkiem węgla a udokumentowania tego w publikacjach dokonał w 1960 r G. Smith i G.R. Sharp.
Lata 80- i 90-te XX wieku cechował burzliwy rozwój badań doświadczalnych i klinicznych mających na celu opracowanie naukowych podstaw stosowania hiperbarycznej terapii tlenowej w leczeniu trudno gojących się ran, zapobieganiu następstwom wstrząsu pourazowego, wspomaganiu leczenia oparzeń oraz zespołu zmiażdżenia i zapaleń kości. Medycyna hiperbaryczna jest obecnie rozwijająca się dyscypliną medyczną. Tlenoterapia hiperbaryczna stosowana jest dla wspomagania tradycyjnych metod terapeutycznych – zwłaszcza w obszarach medycyny w których skuteczność dotychczasowych metod leczenia nie spełnia oczekiwań oraz nadziei, zarówno pacjentów, jak i lekarzy.
